ေ၀းသွားခဲ့တဲ့..ကဗ်ာ
ကဗျာဖတ်နေတဲ့ ခင်များတို့မျက်လုံးတွေ
အတ္တကင်းကြရဲ့လားဗျာ...
ကျွန်တော်ရေးတဲ့ ကျွန်ုပ်ကဗျာတွေက
အတ္တမကင်းတာသေချာတယ်
ဘ၀မောမောတွေပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ထိုင်ရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာတွေ
တပ်မက်စိတ်ပြင်းပြင်းနဲ့ လွတ်လပ်မှုတွေ..
အဓိပ္ပွွါယ််မဲ့.......။
အထိမ်းအကွပ်မဲ့....။
တခါတခါ ကဗျာတွေက ဘ၀ရဲ့ပြာလိုလို
အထာနက်နက်တွေနဲ့ ကမ်ဘာတဖက်မှာပဲနေသလိုလို
ကဗျာနဲ့ငါ..ငါနဲ့ ကဗ်ာက ေ ၀ း ေ ၀ း း း းသ ြ ာ း ...။
ကြားများကြား သြားလားဗ်ာ....
ကဗ်ာ ရဲ့ ငိုသံကို..
နှစ်ရေ သုံးရေ လဲလို့ နှပ်နှပ်ထားတဲ့ ကနုတ်ခတ်
နူးအိ မနေတော့လည်း
ငါ..ကိုယ်တိုင် စားတော်မတည်ရဲ့တဲ့ ပြဲအုပ္ကို
အသိုးခံပြီးသိမ်းဆည်းနေခဲ့ရ...
ရည်ညွှန်းချက်မဲ့....။
ဘ၀မဲ့.....။
တခါတခါ ကဗျာတွေက ငါလွှားလွှားခဲ့တဲ့ အခါးလိုလို
အမြင့် ပျံတက် ဆန့်ကျင်ဘက်တွေလိုလို
ကဗ်ာ နဲ့ ငါ..ငါ.. နဲ့ ကဗ်ာက ေ ၀ း..ေ ၀း း းသ ြ ား...။
ရေဒီယို အသံလှိုင်းတစ်ခုမှာပေါ့
ကဗ်ာ တစ်ပုဒ်ရဲ့ တမ်းတလိုက်သံ
စည်းလွတ် ဝါးလွတ် တရှူးထိုးပြေးပြေးထွက်ခဲ့..
တဆိတ်...ရေဒီယိုလေးပိတ်ပေးပါ
ကဗျာချစ်တဲ့ နှလုံးသားအိပ်မောကျနေလို့ပါ...
တခါတခါ အိပ်ရေးမ၀ခဲ့တဲ့ ကဗျာတွေက
ငြိမ့်ညောင်းမှု့မဲ့....။
လတ်ဆတ်မှု့မဲ့....။
့ငါဖန်ဆင်းတဲ့ ကာရန် ရမ်သမ်လှိုင်း တွေက ငါ့..ဒဏ္႑ာရီအပိုင်းအစလိုလို
နောက်ဆုံးတော့....ဒီလိုပဲ
ကဗ်ာ နဲ ငါ ...ငါ..နဲ့ ကဗ်ာ ဆက်စပ်မ၇အောင် ေ ၀ း ေ ၀ းးးသ ြ ား..ခဲ့တယ်ဆိုတာ ။
စစ်သွေးညို(၄၊၁၁၊၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment