နေမညိုခင်
နှိမ့်ချထားတဲ့ဘ၀က
သံယောဇဉ်ရဲ့ကျေးကျွန်ပဲလား...
အစွဲအလန်းကြီးမှု့က ဘ၀ ကို
နှောင်တွယ်နေတော့
တခါတခါ ..
မာနဆိုတာကို
မျက်ရည်နဲ့ချော့သိပ့်ရတာပေါ့
ကိုယ်တိုင်တန်ဖိုးထားခဲ့တဲ့
လေးနက်မှု့တွေထဲ
ဥပက္ခာမီးခိုးတန်းလေးက
လွင့်လွင့်နေခဲ့တော့
ရေရေရာရာမရှိမသိတဲ့ ငါ...
နှောင်တွယ်မိတဲ့ ငါ....
စကားလုံးတွေအပြည့်အသိပ်နဲ့
ကိုယ့်ကိုကိုယ်ချေွးမသိပ်နိုင်တဲ့
အိမ်မက်မှာ
လွင့်မျောရင်း ဟိုလိမ့် ဒီလိမ့်
နောက်ဆုံး
နာကျင်မှု့ အတွက်
နေမညိုခင်လေးမှာ
မျက်ရည်မ၀ိုင်းအောင်
မျက်ရည်ဆိုတာကိုကုန်အောင်တော့
ဖောက်ထုတ်လိုက်ချင်တယ်...။
စစ်သွေးညို(၉၊၂၊၂၀၁၃)4:17PM
No comments:
Post a Comment